Stane Tomić, Paraćincima poznatiji kao Stanko, rođen je 1946. godine i nekadašnji je član rok sastava „VIS Mladi“ koji je sedamdesetih godina nastupao po opštini Paraćin. Ovaj čovek sa dugogodišnjim muzičkim iskustvom je većkao mladić pokazao interesovanje za sviranjem gitare koju je nasledio od pokojnog strica. Drugi stric koji je živeo u Zagrebu i koji je dolazio u Paraćin jednom godišnje naučio ga je dva akorda koje je on vežbao čitave godine.
Tomića je od rane mladosti zanimala gitara koju je nakon upisane srednje Ekonomske i često nosio sa sobom u školu. On kaže da nije mnogo voleo da uči, ali da je uz pomoć gitare dobijao neke pozitivne ocene.
Nakon završene srednje škole se sreo na jednoj od proslava u štofarskoj sali sa Dragnom Marićem muzičarem sa kojim mu se put ukrstio i prethodnih godina, a sa kojim je kasnije i svirao u VIS Mladima. Tih godina postojao je Sindikalni jazz orkestar u kome je upravo Dragan svirao, a par godina kasnije je oformljena ista grupa, ali pod drugačijim imenom.
Novim repertoarom u kojem su uvrstili Bitlse, Rolingstonse, ali i Prislija sastav mladih muzičara pridobio je veliki broj mladih, ne samo iz iz paraćinske, već i iz okolnih opština.
Osim Štofarske i Staklarske sale za igranku u tom periodu otvorilo se još jedno mesto za ovakav tip svirki, a to je bašta bioskopa Radnički, kaže muzičar Stanko Tomić. S obzirom na to da je bioskop radio svakog dana sem utorkom, taj dan bio je rezervisan za muziku. Ta okupljanja privlačila su veliki broj ljudi, a po tada veoma popularnoj pesmi „Noći u belom satenu“ su svirke utorkom nazvane.
Tomić kaže da iako su članovi VIS Mladih razmišljali o tome da se oprobaju u autorkom stvaralaštvu, ipak se nisu upustili to, prvashodno zbog tektova.
Kada je došlo vreme služenja vojnog roka putevi rok sastava Mladih koji su u Beograd otišli u potrazi za slavom i nekim vidom egzistencije su se razišli. Od njih, preostao je Stanko koji se muzici vratio i nakon služenja vojnog roka.
S obzirom na to da je godinama živeo u Beogradu počeo je da proširuje svoje muzičke vidite, te je od rokera i savremenika Bitlsa počeo da voli i uči i starogradsku muziku pa je u nekoliko navrata sarađivao sa muzičarima i pevačima iz te sfere.
„Kada bih još jedan život živeo, ponovo bih bio muzičar“, jedna je od ključnih rečenica Stanka Tomića koji je svoj život posvetio muzici te se kao muzičar i penzionisao.
Pričajući o vremenima svirki i Paraćinu sedamdesetih i osamdesetih godina Tomić izdvaja i orkestar Duga, ali i dobro poznati bend Parakinova deca koji je svirao u nekadašnjoj štofarskoj sali. Tomić ističe da je i tada bilo dobrih muzičara koji su bili još bolji ljudi i koji su kao i on živeli i disali muziku.